संध्याकाल...

डोळ्यांची कवाडे उघडतात दिवस मज़ा चालू होतोह्या न त्या कामात कसा भर्रकन संपून जातो आणि मग होते, आठवणींचे काहूर उगिच मानत दाटतेसन्ध्याकाळ्चा गार वारा तनाला भिडून जातोमी मात्र तेंव्हा भूत्काळात जातोतिचे माझे सारे क्षण पुन्हा एकवटु लागतोएका क्षणी हसतो अन पुन्हा उदास होतोहोणार्या त्या अस्तात तेंव्हा आस होती उदयाचीरात्र होता नभास व्हावी आरास ती चांदण्यांचीपाहता त्या चंद्राकडे माझा मज वाटे हेवातो चन्द्र म्हणे हा चन्द्र कोठुनी उदयास आला नवाहाती घेउन हात तिचा मी काव्यपंक्ती करायचोतिच्या सोबत असताना मी न माझा उरायचोमाझ्या काव्यवेडेपणावर ती फ़क्त हसायची माझ्याहूनहि अधिक प्रेम ती कवितान्वरच करायचीआता उगिच वाटते मला का बरे मी माणूस झालो असतो तिजवरील कविता ज़र नसतो तिच्या प्रेमास मुकलोकशीबशी ही संध्याकाळ सरते नित्याची एकदारात्र होते वैरिण माझी करते सोबत सर्वदाकल्पनेवर कविता करण्याचा कन्टाळा आलाय आताशा मलास्वप्नांमध्ये रंगन्याचाही वीट येतो आहे भलाप्रार्थना मी हीच करतो विसर तिचा मज पडून जावाअथवा आयुष्याच्या माझ्या प्राण पर्ण तरी गळून जावा... अ.वि. दाते